Francesco Andriolli

Francesco Andriolli (ur. w 1794 w Brentonico – zm. w 1861 w Wilnie) – polski artysta, malarz i rzeźbiarz włoskiego pochodzenia.

Pochodził z Trydentu (Górnej Adygi). Służył jako kapitan w Wielkiej Armii Napoleona I. W 1812 r. wziął udział w kampanii napoleońskiej w Rosji, gdzie dostał do niewoli rosyjskiej. Od 1818 mieszkał w Wilnie, prowadząc w l. 1818-1861 przy ul. Wielkiej 71 pracownię artystyczną. W 1827 r. przyjął poddaństwo rosyjskie. W 1832 r. zdał egzamin w Wilnie uprawniający do wykonywania zawodu dekoratora i malarza oraz do nauczania rysunku w szkołach powiatowych. W 1839 uzyskał też dyplom Cesarskiej Akademii Sztuk Pięknych w Petersburgu. Wykonywał obrazy kościelne, uczył też rysunku, był także cenionym snycerzem, rzeźbiarzem. Między innymi wykonał rzeźby do pałacu Tyszkiewiczów w Wilnie. Podejmował się różnorodnych, prac, m.in. wg jego projektu wybudowano pałacyk Bispingów w Massalanach. Zgromadził pokaźną bibliotekę, którą przejął po nim syn Elwiro

Rodzina

W 1827 wziął ślub z Petronelą Gośniewską, córki Michała i Anny z Toszewskich. Mieli pięcioro dzieci, z których tylko Erminio (starszy o dwa lata brat Michała Elwira), Adela (młodsza siostra Elwira) oraz Michał Elwiro dożyli pełnoletniości.

Literatura

• Krzysztof Bąkała, Michał Elwiro Andriolli – powstaniec, artysta, gospodarz: w 120. rocznicę śmierci. „Niepodległość i Pamięć” 2013 nr 20/1-2 (41-42), s. 69–86

• Waleria Marrené, Elwiro Michał Andriolli. Sylwetka. „Echo Muzyczne, Teatralne i Artystyczne” 1885 nr 89 s. 233–235
• Janina Wiercińska (opr.), Władysława Jaworska (red.): Andriolli – świadek swoich czasów. Listy i wspomnienia. „Źródła do Dziejów Sztuki Polskiej”, t. 16, Wrocław 1976.